Najdziwniejszy dzień w moim życiu.

Zapowiadał się nudny i nieciekawy dzień. Kolejny. Do godziny dwudziestej nic nie zwiastowało przełomu w tym zakresie. Zmiana przyszła niespodziewanie, a zaczęła się od niewinnego dźwięku dzwonka wyrywającego mnie z letargu. Bezwiednie otworzyłem drzwi i przede mną ukazał się dawno niewidziany kolega, Wojtek. Zaskoczyło mnie, iż chłopak jeszcze chodzi po tym świecie. Jego wygląd zwiastował rychły koniec jego ziemskiej wędrówki. Odór unoszący się wokół niego powaliłby słonia, a ręce i szyja przedstawiały paskudny widok. Właściwie nie było miejsca wolnego od nakłuć, a zrosty i strupy naturalnie uzupełniały ten nieszczęsny obraz.

Miałem przed sobą człowieka, z którym w wieku czternastu lat paliłem trawkę i hasz. Zdarzyło się nam też parę razy wciągnąć amfę. Ręka w rękę zmierzaliśmy w kierunku narkotycznej iluzji. Byliśmy niczym bracia bliźniacy z uporem maniaka zmierzającymi do samozagłady. Kolorowy świat wyciągał do nas ramiona, a my spragnieni wrażeń podążaliśmy w jego kierunku. Poszukiwania coraz mocniejszych doznań prowadziły do nieuchronnego końca naszej wolności. W zamian tego czekało nas zniewolenie, o jakim nie mieliśmy pojęcia. I pewnie szedłbym wraz z Wojtkiem, ścigając się w eksperymentowaniu, gdybym na swojej drodze życia nie spotkał pana Marka. Obaj go spotkaliśmy, ale decyzje były różne. Moja mama zgodziła się na zaproponowane przez niego rozwiązania, w przypadku Wojtka jego rodzice zdecydowanie odmówili. Nie mogli pogodzić się z faktem, iż nazwano ich syna narkomanem. Teraz zaś Wojtek, chwiejąc się na nogach, patrzył na mnie swoimi roziskrzonymi oczami.

– Stary, kopę lat – wydukał i powoli sunął w kierunku salonu.

– Cześć Wojtek.

Nie wiedziałem jak się zachować? Co zrobić? Zaskoczony niechcianym gościem, tylko stałem i patrzyłem na niego. Niegdyś najlepszy przyjaciel, teraz wrak człowieka. Tymczasem Wojtek przystanął i zaczął wpatrywać się w lampę stojącą w kącie salonu.

– Chłopie…, aleś sobie laskę przygruchał, istny cud – bełkotał, ukazując braki w swoim uzębieniu.

– Jaką laskę? – wyjąkałem zaskoczony.

– Tę cudną kobitkę. 

Wyciągnął rękę i chwiejąc się, pokazywał w kierunku lampy. Patrzyłem niepewnie na Wojtka, powoli rozumiejąc, iż w mojej lampie widzi dziewczynę. W srebrnej, dwumetrowej lampie, ozdobionej kolorowym kloszem.

– Ty, jak się ona nazywa? – dukał, uśmiechając się radośnie.

– Wojtek, to jest lampa! – wściekły, krzyknąłem na niego, że muszę go znosić, że pojawił się w moim mieszkaniu, że nie umarł!

On zaś zachwycony, wciąż się w nią wpatrywał.

– Lena mówisz. To twoja laska?

Taki był właśnie kłopot z ćpunami. Oni widzieli inaczej i nie było siły, by zrozumieli otaczający ich świat. Oni byli po stronie, gdzie liczyła się strzykawka i błogi spokój, otumaniający wszelkie myśli.

– To jest lampa, rozumiesz?! – krzyknąłem bezradnie.

– Słuchaj…, to twoja laska?, bo jak nie, to do niej uderzę.

Wciąż się chwiejąc, wgapiał się w lampę, którą niedawno kupiłem w markecie.

– Nie, to nie jest moja dziewczyna – odpowiedziałem, bezradnie patrząc na niego. – Boże jak ty śmierdzisz. 

– Śmieje się? To dobrze, bardzo dobrze.

Wojtek uśmiechnął się, odsłaniając reszki zębów i ruszył do lampy. Zatrzymał się niebezpiecznie blisko niej i zaczął zwyczajny, prymitywny podryw.

– E..., mała, Wojtek jestem. Zajebista jesteś. – Lampa spokojnie stała, co Wojtek potraktował jako zachętę. – Słuchaj, jest sprawa – zaśmiał się nerwowo i kontynuował. – Cholernie mi się podobasz. Pójdziesz ze mną do kina?

Lampa dalej sobie stała, co zupełnie go nie zraziło.

– Jakaś taka małomówna jesteś. Kochaniutka, powiedziałabyś coś. – Stał, czekając na odpowiedź.

– Wojtek daj spokój. 

Możliwie delikatnie chciałem go wyprosić z mieszkania. Miałem go serdecznie dość! Jego smrodu, zachowania i odrażającego wyglądu. Dość cyrku, jaki mi zafundował.

– Przeproszę cię na chwilę, kumpel wzywa – odezwał się do swojej nowej znajomej, z trudem obrócił się, podszedł do mnie, objął ramieniem i zapytał szeptem.

– Ty, mam u niej szansę? Stary..., mów szczerze – gadał niczym zabawka, w której niedługo wyczerpie się bateria. Jąkał się i mówił coraz wolniej.

Objęty przez Wojtka dusiłem się w jego smrodzie, bezradnie stojąc na środku pokoju i naprawdę nie wiedziałem co mam robić. Jak pozbyć się ćpuna?

– To jest tylko lampa – odpowiedziałem, bezradnie patrząc na ten wrak człowieka.

– Wiem, ale wiesz, jak to jest z dziewczynami…, one lubią romantycznie – zaśmiał się, a mi wydawało się, iż nie będzie w stanie nic więcej wybełkotać. 

W końcu mnie puścił, podrapał się po głowie i wyglądało na to, iż wie co robić. Nagły przypływ energii zaskoczył mnie i pozbawił nadziei na rychłe pożegnanie się z nim.

– Stary zaraz wracam. Załatwię kwiatka i będzie moja.

A jednak postanowił wyjść. O dziwo bezbłędnie trafił do drzwi i wyszedł. Widząc go, byłem bardzo wdzięczny panu Markowi i mamie za to, że pomogli mi, kiedy był jeszcze na to czas. Przez trzy tygodnie byłem wolontariuszem w ośrodku dla narkomanów. Widziałem, jak sikali pod siebie, jak przechodzili detoks. Byłem też światkiem, jak siedemnastoletnia dziewczyna odeszła z tego świata. Ona wyglądała jak staruszka! Dla czternastolatka ta praca była szokiem. Wstrząsem otrzeźwiającym mnie i pozwalającym na normalne życie. Również i Wojtek mógł być ze mną. Niestety w jego przypadku brak terapii był odroczonym w czasie wyrokiem śmierci, nieświadomie podpisanym przez jego rodziców. W konsekwencji straciłem mojego najlepszego przyjaciela, a dealerzy zdobyli stałego klienta. 

Po dwóch godzinach do mieszkania ponownie wszedł Wojtek, tym razem ani nie zapukał, ani nie zadzwonił. Ja zaś plułem sobie w brodę, iż nie zamknąłem drzwi na klucz. Tymczasem on sunął w kierunku salonu, trzymając w lewej ręce piękną, czerwoną różę. Skąd ją miał? Tego nie wiedziałem. Tym razem nawet nie zerknął na mnie, tylko od razu podszedł do lampy.

– Cześć Lena, stęskniłaś się?

Wyciągnął różę w kierunku lampy i ją puścił. Kwiat spadł na podłogę, co jednak umknęło jego uwadze.

– Nie jest ci za ciepło w tej bluzeczce? Daj, zdejmiemy ją.

Z trudem zdjął klosz z lampy i wpatrywał się zachwycony.

– Lena, mógłbym tak patrzeć na ciebie tygodniami, jesteś piękna i lśnisz jak słońce.

Chwycił zapaloną żarówkę i ścisnął ją na tyle mocno, iż cała się rozsypała. Niestety ręce przywarły do drucików i cały zaczął się trząść.

– Ostra jesteś – wybełkotał zachwycony.

Po chwilowym osłupieniu podbiegłem do gniazdka i wyciągnąłem przewód. Wojtek padł na podłogę z błogim uśmiechem na twarzy. Zszokowany zadzwoniłem na pogotowie i mimo obrzydzenia zacząłem go reanimować.

W taki oto sposób zakończył się najdziwniejszy dzień w moim życiu. Dzień, w którym Wojtek przestał ćpać. Niestety koszty poniesione przez niego były olbrzymie. Ma niedowład lewej ręki i jest nosicielem wirusa HIV. Mimo wszystko twierdzi, iż jest człowiekiem szczęśliwym i niemal każdego dnia dziękuje za spotkanie z Leną. Wie, że takiej dziewczyny nie zdobędzie nigdy, ale ma nadzieję, że kiedyś w przyszłości stworzy prawdziwą rodzinę. Na razie pracuje w Monarze i pomaga takim jak on. Jedno jest pewne, kto jak kto, ale Wojtek ma bardzo duże doświadczenie w tym zakresie. Dodam jedynie, że to pan Marek pomógł koledze wyjść z nałogu i na nowo zbudować jego życie.

Od autora: Opowiadanie ma w zamyśle przypomnieć, iż w czasach PRL żył prawdziwy bohater, Pan Marek Kotański, twórca Monaru, organizacji pomagającej narkomanom.