Koniec

Tak, wciąż patrzę przez dziurkę w drzwiach. Nie ma tam jednak żadnego Goblina. Może później przyjdą? Zamknęli mnie ponad tydzień temu i do tej pory nie dostałem niczego do jedzenia i picia. Najpierw myślałem, iż chcą mnie odchudzić, o co prosiłem w liście, po pewnym czasie doszedłem do wniosku, iż zależy im na kozach z mojego nosa. Wydawało mi się, iż w nocy czułem, jak wyciągają mi je z kichola. Teraz już nie jestem pewien niczego. Gapię się w tę dziurkę, ale niestety ze mną chyba nie jest najlepiej. Dwa dni temu przybył do mnie diabeł, mówił, że mnie wypuści, jeżeli obetnę mu paznokcie. Nigdy bym się na to nie zgodził. Za żadne skarby.

Pokazywał mi piękny tęczowy świat, na którym brykały koniki. Pokazywał piękne drzewa, uginające się od soczystych owoców. Mówił mi, że to wszystko będzie moje, jeżeli obetnę mu tylko te cholerne paznokcie. Nie mówię, że mnie to nie kusiło. Kusiło i to bardzo, ale nie złamię przecież moich zasad. Teraz diabla już nie ma, a ja wciąż patrzę przez dziurkę. Nie wiem, czy mam przez nią przejść. Toż to obłęd.

Pamiętam, jak brałem udział w zawodach, kto szybciej wydoi wiadro mleka od kozy. Byłem w tym naprawdę niezły , jednak nie wygrałem. Jak więc dzisiaj mam przejść przez dziurkę. Kręci mi się w głowie i słyszę ciche głosy. Są natrętne, mówią „Przejdziesz, przejdziesz". Ale jak? Czy naprawdę muszę to zrobić? Ten anioł, który siedzi za mną i płacze, nie próbował przejść, więc jak ja mam to zrobić?

Może Gobliny przyprowadzą owcę, którą każą mi strzyc. Zawsze się tego brzydziłem i nie jestem pewien, czy dam radę. Wiem, jestem wampirem, i tego się nie wypieram. Pamiętam jak u babci, gdy byłem całkiem mały, jadłem czerninę, ohydną zupę z krwi kaczki. Wszyscy się zachwycali, że mi smakuje, a ja zawsze prosiłem o dokładkę. Tak, te zachwycone dorosłe osoby, pozwoliły mi znaleźć własną mroczną drogę. Najpierw zacząłem od kaczek. Później były, kury, gęsi, a nawet krowa. Nigdy jednak nie ruszyłem owcy. Nie lubię ich. Brzydzę się nimi. Teraz jednak trawi mnie gorączka. Muszę się czegoś napić. Te pająki, które były ze mną, są już we mnie. Tutaj już nic nie ma. Kompletnie nic. Jest ten Anioł, ale on jest jedynie duchem. Czemu on tutaj siedzi? Czy on coś o mnie wie? Czy widział mnie jak na golasa, biegałem po dachach? Czy widział mnie, jak kradłem, suszące się pranie mojej sąsiadki? Czy on wie wszystko? Dlaczego ja, dlaczego tutaj?

– Gobliny, wypuście mnie, proszę! – krzyknąłem i wróciłem do przemyśleń.

Czy to ja, wcielenie nowego, przyszłość tego świata? Czy autobusami będą jeździć konie?

A jednak idą. To oni? Gobliny. Otwierają drzwi, jestem uratowany! Co oni mówią. Czy ja żyję? Ależ oczywiście, że żyję, to ja, wasz przyjaciel. Ten strzał, to do mnie? To ciało na dole, to ja? A anioł, odszedł? Ten mrok wokół. Te szare, dymne ludziki. Nie, ja nie chcę! Nie mogę! Nie byłem zły! Naprawdę nie byłem zły!

Byłem zły?