Nie chciałbym być przez nikogo źle zrozumiany i nie namawiam, by mnie
naśladowano. To, co poniżej ujawnię, będzie dla większości z was nie do
przyjęcia. Prawda jest taka, iż musiałem przejść naprawdę długą drogę,
by poznać prawdę. Ci, co poznali mnie przez Internet, dowiedzieli się,
że jestem osobą niebezpieczną, przez którą moi bracia w wierze tracą
kontakt z rodziną, przyjaciółmi i całym waszym nowoczesnym światem.
Jeszcze parę lat temu byłem jak wy, idealnie pracującą maszyną, która
dokładała swoją cegiełkę do stałego wzrostu PKB i dobrobytu
społeczeństwa. Pracowałem jak ta mróweczka dla dobra wspólnego. Jednak z
każdym dniem stawałem się coraz słabszy i słabszy. Przemęczanie było
dla mnie, jak i dla was wszystkich, czymś zwyczajnym, normalnym. Jednak
coś było ze mną nie tak, na tyle źle, iż zdecydowałem się na wizytę u
lekarza. Jak się okazało, wizyta była spóźniona o dobre kilka miesięcy, a
dwumiesięczne stawianie diagnozy dodatkowo zmniejszyło szanse na moje
przeżycie. Tym samym jeden z trybików tej wielkiej maszyny popsuł się i
jak się wydawało, nie nadawał się do naprawy. Na ostatniej wizycie
dowiedziałem się, iż zostało mi dwa trzy miesiące życia. W ciągu 33 lat
wszystko odkładałem na później. Najpierw miałem się dorobić, później
założyć rodzinę, następnie dowiedzieć się jak to jest być ojcem, by w
końcu przekazać swoje geny kolejnym rosnącym trybikom tej wielkiej
machiny. Niestety moja perspektywa zdecydowanie się skróciła, dodatkowo
siły, jakie miałem, także nie były wystarczające. I wtedy zdobyłem się
na krok, który przyniósł mi wyzwolenie. Odrzuciłem wszystko, co było mi
znane i wsłuchałem się w moją duszę, o której istnieniu jeszcze niedawno
nie miałem pojęcia. Jej zalecenia wydawały mi się absurdalne, ale tak
to jest z nami, iż jak nie ma żadnej szansy, to rzucamy się na coś, co
daje jakąkolwiek nadzieję. Tym samym posłuchałem jej, porzuciłem
wszelkie ziemskie dobra i udałem się do lasu. Maszerowałem tam boso, w
starych spodniach i lekkim podkoszulku. Siadłem pod ogromnym dębem,
który rósł w środku lasu i czekałem. Już 10 minut siedzenia powodowało,
iż czułem się niekomfortowo. Dusza jednak kazała mi tam zostać.
Siedziałem godzinę, dwie, pięć i chciało mi się coraz to bardziej pić,
niestety kazała mi wciąż tkwić pod dębem. Powoli z mojego ciała,
wydobywały się toksyny, ja natomiast byłem coraz to bardziej spragniony i
głodny. Rak, który kilka godzin wcześniej, miał idealne warunki, teraz
powolutku był zżerany przez moje wygłodniałe i spragnione ciało. Po
dwóch dniach czułem, jak umieram z powodu braku wody. Wtedy przyszła
ulewa, która ugasiła pragnienie i całkowicie mnie przemoczyła. Spadek
temperatury zrobił swoje i trzeciego dnia dostałem wysokiej gorączki.
Targały mną dreszcze, a pot lał się strumieniami. I tak trwałem kilka
dni, nie wiedząc gdzie jestem,
co czuję, co widzę. Siódmego dnia wszystko ustało i zobaczyłem całkiem
nowy świat. Dosłownie wszędzie widziałem dusze zwierząt, gdzieniegdzie
błądziły dusze ludzkie. Patrzyłem na to oniemiały, nie mogąc zrozumieć,
co się wokół mnie dzieje. Coś kazało mi wstać, więc tak zrobiłem.
Pancerz, który z wszystkich stron otaczał moją duszę, rozpadł się i
stałem się z nią jednością. Czułem, iż nie potrzebuję już fizycznego
jedzenia ani picia, a mój organizm pobiera energię, która jest wszędzie
wokół. Brutalność, z jaką potraktowałem moje ciało, pozwoliła na moje
ponowne odrodzenie. Dusza, która już nieraz chodziła po świecie, wręcz
promieniała moim szczęściem. Byliśmy jednością i mogliśmy wspólnie
uzdrawiać świat. Zacząłem chodzić po szpitalach onkologicznych,
namawiając przebywających tam ludzi na pójście moją drogą. Była to dla
nich jedyna szansa na ocalenie. Część z nich podejmowała ryzyko i szła
wyznaczoną przeze mnie drogą. Niestety większość z nich nie przeżyła
zmiany, jaką im oferowałem. Ci, co przeżyli, stawali się zaś innymi
ludźmi. Ludźmi pełnymi miłości i poświęcenia. Niestety ci, co umarli
zostali okrzyknięci moimi ofiarami. Stałem się osobą niebezpieczną dla
ich świata. Zatrzymywali mnie kilkakrotnie, wsadzając do różnych
więzień. Nie mogli zrozumieć mojej mocy, dla mnie ich ściany nie były
moimi, ich świat nie był moim. Mogłem być tam, gdzie moje myśli. Nie
mogli pojąć, że znikam z celi, nie ginę od ich kul. Byłem dla nich czymś
znacznie gorszym niż gwałciciel, zabójca, terrorysta. Moją grupę
okrzyknięto sektą i w środkach masowego przekazu ostrzegano tak zwane
społeczeństwo, przede mną. A ja wciąż znajduję kolejnych ludzi chcących
uwolnić siebie i swoją duszę. Nie wiem, czy jestem śmiertelny, nie wiem
ile mam czasu, wiem jednak, iż tylko podążając wyznaczoną ścieżką,
poznaję prawdę, która jest drogą do zbawienia.
Drodzy Czytelnicy, miło mi Was gościć w moich skromnych progach. Znajdziecie tu zarówno bajki, jak i opowiadania adresowane do starszych czytelników. Zamieszczam także teksty publicystyczne, jak i postaram się wam przybliżyć ciekawe doświadczenia, które co nieco mówią o nas samych. Serdecznie zapraszam do czytania i komentowania.
"Na ostatniej wizycie dowiedziałem się, iż zostało mi 2-3 miesiące życia. W ciągu 33 lat życia wszystko odkładałem na później." - Życia i życia dwa razy po sobie. Mogło być np. Na ostatniej wizycie dowiedziałem się, iż zostało mi 2-3 miesiące życia. Przez 33 lata wszystko odkładałem na później.
OdpowiedzUsuń" Brutalność, z jaką potraktowałem moje ciało, pozwoliło na moje ponowne odrodzenie." Powinno być "pozwoliła". Ile razy czytasz Swój tekst przed publikacją?
Jeszcze uwaga - za dużo razy pod rząd używasz słowa dusza.
To pierwsza część utworu o umierającym miliarderze, prawda? Pomysł bardzo mi się podoba! Zrób z tego koniecznie duży tekst! W takim przypadku to opowiadanko powinno się znaleźć chronologicznie później, niż opowieść bogacza... Kontynuuj PLS!
Dzięki, korekty wykonane. Co do pytania, to zawsze kilka razy przeczytam i zawsze coś znajdę. Lubię, jak ktoś wskazuje błędy, bo ja już ich po prostu nie widzę.
OdpowiedzUsuń